Emigracja z ziem polskich zaczęła się w latach 60. XIX w.
„Ojcem osadnictwa polskiego” w Brazylii jest S. Woś-Saporski, który w 1869 wraz z 16 rodzinami z Górnego Śląska osiedlił się w Paranie. „Gorączka emigracyjna” do Brazylii nastąpiła w latach 1890-1891 i 1910, obejmując w sumie 115 tys. osób, które osiadły w stanach: Paraná, Santa Catarina, Rio Grande do Sul.
W latach 1919-1939 przybyło tu dalszych 40 tys. emigrantów, którzy jak poprzednicy osiedli głównie na roli.
W latach 1920-1939 ukazywało się ok. 30 pism, spośród których najważniejsze to:
- Gazeta Polska w Brazylii (1892-1937),
- Polak w Brazylii (1904, K. Warchałowski),
- Lud (od 1937).
Pierwsze towarzystwa utworzono w 1890: Towarzystwo Polskie im. Tadeusza Kościuszki oraz Zgoda.
Późniejsze to m.in.: Towarzystwo Polskie w Sao Paulo, łączące istniejący wcześniej (1922) Centralny Związek Polaków i Uniao Juventus.
W 1937 było 179 szkół.
W tymże roku rozwój życia narodowego zahamowała polityka ograniczająca nieportugalskojęzyczną działalność kulturalną i edukacyjną. W latach II wojny światowej i po jej zakończeniu przybyła do Brazylii grupa ok. 9 tys. uchodźców (m.in. J. Tuwim).
Dzisiejsza Polonia szacowana jest na ok. 400-450 tys., szacunki maksymalne podają do 800 tys. osób.
źródło: Wielka Internetowa Encyklopedia Multimedialna
