„Dantzic, starożytne emporium handlu północnoeuropejskiego na Bałtyku, istniało już w 960 r., duże miasto, które zostało podbite przez Messiborusa, dzielnego księcia Vindobonians. Jego wnuk Swantiborus poddał prawie całe Pomorze, a jego czterej synowie podzielili podbity kraj w 1108 r. na Pomorze Górne i Dolne, które to landy zachowały się do dnia dzisiejszego”.
Ojcem Warcisława I (Saxo Grammaticus, Wartislaw, „principe…Wartizlauo„) był Świętobor.
Świętobor i jego synowie rządzili początkowo w grodach królewskich: Alby (Biały Gród – dziś Białogard), Colberg (Chollenbergae – dziś Kołobrzeg), w stronę Coslino – dziś Koszalin. Zmarł w roku 1107. Przodkowie Gryfitów przenieśli swoją władzę z królewskiej Alby do Kołobrzegu, bo Piastowie powprowadzali biskup do tego grodu, a ci duchowni uważali się za równych książętom, zatem przodkowie Gryfitów musieli przejść do swojej siedziby w Kołobrzegu, by biskupi nie mieszali się im za bardzo do władzy. Świętobor nie oddał tak łatwo wiary Wenedów – Pomorzan biskupom, albowiem przy jego zamku znajdowała się świątynia słowiańskiego boga Świętowita.
„Svantiborus nepos Messiborus”, co oznacza, że jest on wnukiem – potomkiem Messiborusa, zwanego równiej jako Mistevojus III vel. Metibor III, który podbił ziemie aż do Gdańska.
Ten dziadek Świętobora jest również wymieniony jako król Wenedów w roku 999, zmarły „na wygnaniu w Bardowich koło Lüneburga w 1025 roku”. Był najpierw chrześcijaninem, potem ponownie poganinem, a na końcu znowu chrześcijaninem. Jego żony: I, Margareta, kuzynka (lub siostrzenica) cesarza Henryka Aucepsa. II Mechtilda siostra Bernarda księcia Saksonii (Helmold – „Mistiwoj” – małżonka – „neptem ducis Bernardi„). Stała się jego morderczynią. Rzekomo żył 105 lat.
Synami Mistevoia (Mściwoja, Adam z Bremy nazywa go „principes Winulorum… Mystiwoi et Mizzidrog„) byli: Anadroch (Anatrog, został zabity przez Saxonów w 1025 r.), Uno (Udo, został królem w 1025, zmarł w 1032), Svenus (Gneius) oraz Ratibor i Bogislaff.
Bogusław (Bogislaff) – syn króla Wenedów (Bogislaus in Pomerania, uważany za króla Obotrytów), czyli ojciec wyżej wspomnianego Świętobora – który jest uważany za I księcia pomorskiego.
Prawdopodobnie ojciec Świętobora – Bogusław – Bogislaff, rządził także w królewskiej Albie, czyli dziś z nazwy – Białogard, albowiem jest on wymieniony w zachodnich źródłach, jako potężny władca Wenedów z imienia Borislaw – Bogislaff, i to od jego imienia ma pochodzić jedna z dzisiejszych miejscowości w pow. białogardzkim, a mianowicie Borzysław, zwany również w średniowieczu jako: Borislaw – Burizlaff, Burzlaff.
Na eksponacie Muzeum Narodowego w Szczecinie, znajduje się drzewo genealogiczne książąt Pomorza Zachodniego, zgodnie z poniższym linkiem:
http://www.pomeranica.pl/images/3/36/Kopia_Genealogia_Krommeny_1598.jpg
Jak zauważymy na owej fotografii, protoplastą tego książęcego rodu jest Swantibor zmarły w roku 1107. Z innych publikacji jest on znany jako: Świętobor, Suantibor, Sambor, Svantiborus, Suatobor itd., jego dzielnica leżała w okolicach Kołobrzegu i dalej na zachód, jego krewnym był Bolesław Krzywousty, który ruszył mu na pomoc w roku około 1105, lecz zanim doszło do walki, to został uwolniony przez Pomorzan, i w sumie, jeśli chodzi o polskie źródła, to na tym kończy się jego historia.
Jednakże zgodnie z katalogami niemieckich monet i inskrypcjami na nich, tenże Świętobor jest wymieniony jako: „Svantiborus nepos Messiborus”, co oznacza, że jest on wnukiem – potomkiem Messiborusa zwanego równiej jako Mistevojusa III vel. Metibora III, który podbił ziemie aż do Gdańska
Teraz gdy znana jest genealogia Świętobora, to możemy zrozumieć, jak wspomniał to Gall Anonim, dlaczego przybył mu z pomocą na Pomorze jego krewny Bolesław Krzywousty, albowiem ciotką Mistevojusa III była Hodica, czyli III żona Bolesław Chrobrego.
Z polskich źródeł możemy dowiedzieć się, że III żoną księcia polskiego Bolesława Chrobrego – późniejszego I króla Polski była Emnilda Słowiańska, urodzona w latach około 970, a zmarła do roku 1017. Córka Dobromira, być może władcy z książęcego rodu z Moraw lub z zachodnich krańców słowiańszczyzny – Łużyce lub Milsko.
Była to kobieta bardzo mądra i łaskawa, podług Galla Anonima:
– „Nieraz bowiem żona jego, [tj. Bolesława Chrobrego] królowa, kobieta mądra i roztropna, wielu wydanych na śmierć za przestępstwo wyrwała z rąk pachołków, ocaliła od bezpośredniego niebezpieczeństwa śmierci i w więzieniu, pod strażą zachowywała ich miłosiernie przy życiu, niekiedy bez wiedzy króla, a kiedy indziej za jego milczącą zgodą.”
Zaś według Thietmara z Merseburga:
– „Trzecią (żoną) [Bolesława] była Emnilda, córa czcigodnego księcia Dobromira, która – Chrystusowi wierna – niestateczny umysł swego męża ku dobremu zawsze kierowała i nie ustawała w zabiegach, by przez wielką szczodrobliwość w jałmużnach i umartwienia odpokutować za grzechy ich obojga.”
Mówiło się właśnie, że to Emnilda wniosła do życia Bolesława Chrobrego wiele dobrotliwości, roztropności i sprawiedliwości, że zrobiła z niego „wielkiego” władcę. Bo przecież wielu z jego rodu mordowało się nawzajem w walkach o władzę lub nawet bracia nie odnosili się do siebie z szacunkiem.
Zatem, czy zwykła kobieta mogłaby tak prędko zmienić taki charakter? Przecież została m.in. matką II króla Polski – Mieszka II Lamberta. Tak wspaniała kobieta, która wzniosła wiele światłości do rządów Bolesława Chrobrego nie mogła przecież zostać pominięta w zachodnich źródłach.
Wg zachodnich badaczy dynastii królewskich królem Wenedów i Obotrytów w roku 986 był Mistevojus I, zwany w językach germańskich, jako Billung. Był potomkiem z rodu potężnego Ariberta (Micislausa I) i księżniczki Erici z Plussow. Był królem ziem od dopływów Wisły, do Wezeru, do Holsatii.
Jego córka Hodica (Helmold: „Missizlaus, Obotritorum princeps…sororem suam…Hodicam„, „Hodicam” córka „regulus Obotritorum…Billug„, „Missizlaus, Obotritorum princeps…sororem suam…Hodicam„, Thietmar: „Emnilde a daughter of the venerable lord Dobromir„) podług zachodnich źródeł była małżonką księcia Polski Bolesława I Chrobrego, zmarłego w 1025 r. (z ich małżeństwa narodził się m.in. Miecislaus II, Mieczysław II król Polski, czyli Mieszko II Lambert urodzony w 990 roku, zmarły 10 maja 1034 roku, w polskich źródłachowa Hodica, jego matka występuje jako Emnilda Słowiańska – córka Dobromira, zatem Billung w polskich źródłach był Dobromirem).
Billung (Helmold: „Billug” jako „regulus Obotritorum„), niewątpliwy protoplasta kolejnych królów Obotrytów, był dwukrotnie żonaty, najpierw z polską (sarmacką) księżniczką Modeą, z którą miał trzech synów, tj.: „Micislaus II”, który zastąpił go na tronie, oraz Naco i Sederich, książęta Obotrites (królewska dynastia Obotrytów).
Naco poślubił księżniczkę, której imię nie jest znane, z którą miał syna, imieniem Mizdrach, księcia Obotrytów, który nie pozostawił żadnego potomstwa. Sederich ożenił się z Turynką, z którą miał syna o imieniu Sederich i na nim ta linia się skończyła („Wzięliśmy te małżeństwa obu książąt z Chemnitza, ale nie znaleźliśmy dla nich żadnego autorytetu w starożytnych kronikarzach”.).
Drugą żoną Billunga była Hardike, siostra Wago, biskupa Aldenburga (Wago, który niedawno został wychowany na stolicę Aldenburga, miał siostrę imieniem Hardike, damę o wyjątkowej urodzie, w której Billung był tak bardzo zakochany, że zaproponował uczynienie z niej partnerki dla swego tronu).
Z tej damy miał dwie córki: Judith, zamężna z Otho, hrabią Stolberg; i Hodica, opatka Meklemburgii, wyszła za mąż za polskiego księcia (Podług: „Adam Brem. Helmold. Ditmar. Albert of Stade, Kirchberg, Latomus, Beehr, Kluver, Buckholtz”.).
Hodica kształciła się w klasztorze w Meklemburgii i została opatą domu przed osiągnięciem wieku przewidzianego dla tego urzędu. „Musiała zostać ustanowiona opatą w dziesiątym lub jedenastym roku życia, ponieważ jej matka była mężatką dopiero w 973 roku, a wojna, która potem wybuchła, miała miejsce w 982 roku”.
Jej brat, książę Micislaus II („Missizla” syn „regulus Obotritorum Billug„), który od zawsze był przeciwny chrześcijaństwu, wyraził dezaprobatę dla kroku tak bardzo zmierzającego do zachęty do tej religii. Zrewanżował ojcu niezadowolenie, jakie książę wywołał u poddanych, porzucając ustalone obrzędy i zwyczaje swojego kraju, poślubiając Niemkę małżonkę, a dalej przedstawiał mu złe konsekwencje, jakie prawdopodobnie wynikną ze skazania jego córki na ponure zamknięcie w klasztorze.
Ta edukacja, z pozoru tak nieodpowiednia dla godności młodej księżniczki, była wynikiem niezwykłej gorliwości dobrego biskupa. Brat Hodici, Miecislaus II poślubił Zofię z Węgier i był pradziadkiem Świętobora księcia pomorskiego – ojca m.in. Warcisława I.
Zatem Hodica matka II króla Polski, pochodziła z tego samego rodu, co Gryfici – książęta pomorscy („Spener, Lubechius, Hubner, Schwartzen de sinibus Rugiæ, „& c”. Zwróćmy też uwagę, że Monumenta Olivensia wywodzi z rodu Obotrytów Suentibora, pierwszego księcia pomorskiego; i Kramer w Chron. Pom. c, 2. z tych Monum. Olivens. pokazuje, że Bogislaus, ojciec Suentibora, był królem Obotrytów; tak, że ta genealogia nie pozostawia wątpliwości.” Bilung (Mistevojus I) – Miecislaus II zmarły w 999 – Mistevojus II, król Wendów 999 – Bogislaus in Pomerania – Suantiborius, I książę Pomorza zmarły w roku 1107 – Warcislaw I).
Obecnie uczymy się, że Bolesław Chrobry był „wielkim” władcą, jednakże wydaje się, że to Hodica – Emnilda – księżniczka słowiańska była jego światłem, głosem sprawiedliwości i roztropności. Była opatką Meklemburgii, bardzo mądrą kobietą i miała wielki wpływ na męża, a zatem i na sprawy państwowe Polski.
Stąd może wynikać jedyne pokrewieństwo Gryfitów do Piastów.
Synami Świętobora byli:
– Wratislav I (Warcisław I, został chrześcijaninem w 1124 r., zmarł w 1136 roku),
– Ratibor (Racibor, zmarł w 1151),
– Svantopolk I, (Świętopełk, zmarł w 1120 roku, Hinterpommern – Pomorze Zachodnie),
– Bogislav (Bogusław zmarł w 1150 roku).
Świętobor i jego synowie rządzili początkowo w grodach królewskich Alby (Biały Gród – dziś Białogard), Colberg (Chollenbergae – dziś Kołobrzeg), w stronę Cuslino – dziś Koszalin.
Gryfici nie mogli być odnogą z dynastii Piastów, albowiem:
– Nigdy się nie manifestowali, że są ich potomkami (słowa pana Adama Pszczółkowskiego).
– To Piastowie najeżdżali i grabili grody królewskie przodków Gryfitów, od Wolina aż po Kołobrzeg.
– Współcześni badacze mylnie przywodzą przodka Gryfitów, z imienia Micislaus i Mistevojus do Mieszka I z dynastii Piastów. Podobnie brzmiące imię.
Zatem Gryfici pochodzą od słynnego władcy – króla Wenedów i Obotrytów, który żył w czasach Karola Wielkiego, z imienia: Luba, uważany również za księcia (dowódcę) Wilców, w języku Wenedów jako Lubith, Zubith lub Luba, od niego idzie pierwszy książę Pomorza – Świętobor zmarły w roku 1107 – ojciec Warcisława I. Luba wspomniany został w rocznikach frankońskich w roku 789 oraz u Einharda w „Żywocie Karola Wielkiego” (Einhardi Annales 823, MGH SS I, p. 210., Annales Fuldenses 810, MGH SS I, p. 355.).
Uważany również za praojca rodu szlacheckiego polskiego Lubiczów – proklamacja herbowa – imionowa. W językach germańskich znany jako Aribert – Ariberto.
W załączeniu pochodzenie książąt pomorskich, gdzie zaznaczono w kolorze:
– żółtym – Lubę, który żył za czasów Karola Wielkiego,
– niebieskim – Hodicę, III żonę Bolesława Chrobrego, matkę Mieszka II Lamberta,
– czerwonym – Świętobora – ojca Warcisława I,
– zielonym – Bogusława XIV ostatniego księcia pomorskiego.
Pozostałe źródła:
– (Mt 22, 15-21).
– „Germanic coinages (Charlemagne through Wilhelm II). William D. Craig, 1954 – 242. „
– „Allgemeine preußische Staatsgeschichte. Bd. 6. Halle, Pauli (D. C. Fr.) , 1765.”
– „Appletons’ Journal, Wydania 250-275, D. Appleton and Company, 1874.”
– „COLLEGIVM IVRIS PVBLICI IMPERII ROMANO-GERMANICI IN PHILIPPI ANDREAE BVRGOLDENSIS DISCVRSVS HISTORICO-IVRIDICO-POLITICOS AD INSTRVMENTVM PACIS CAESAREO-SVECICVM CONSCRIPTOS. In quo de Commodis, Incommodis, Arcanis, Finibus Imperii, Controversiis Personarum Illustrium, Negotiis Belli, & Pacis &c. disseritur, multaque curiosa, hactenus inaudita, ex variis Archivis & Manuscriptis afferuntur. Accedunt dua alia Opuscula (1.) MANTISSA ad Instrumentum Pacis novum commentarium ad tabulas praedictae Pacis exhibens. (2.) INDICVLVS optimorum Theologorum, Ictorum, Politicorum, Historicorum &c. judicia referens, Philipp Andreas Oldenburger, 1670. Str. 107.”
– „Rycerstwo polskie wieków średnich: Obejmuje dwanaście pierwszych pokoleń rycerstwa polskiego wieków średnich, Tom 2, Franciszek Piekosiński 1896, str: 159, 180.”
