Bez czarny (Sambuccus nigra)
Bez czarny w dawnych czasach rósł zawsze w pobliżu domu; teraz wytepiono go i wyrzucono. A jednak w każdym domu powinien być chowanym i pielęgnowanym, gdyż z tego krzewu skutecznymi są liście, kwiat, owoce, kora i korzenie.
Na wiosnę stara się silna natura wydalić z ciała, niektóre substancye, które podczas zimy nagromadziły się w niem; kto nie zna tych przypadków, tak zwanych słabości wiosennych jak wyrzuty, rozwolnienie, kolka i t. p.
Kto chce na wiosnę soki i krew wyczyścić i zależałe materye w lekki, naturalny wydzielić sposób, ten niech weźmie 6 – 8 liści bzu czarnego, pokraje cienko, jak tytoń i gotuje je przez 10 minut. Przez dłuzszy czas pije się rano na czczo filiżankę tego odwaru a w godziną później spożywa śniadanie.
Herbata ta bardzo pojedyncza, poprawia krew, czyści w świetny sposób organizm człowieka i zastępuje biednym ludziom pigułki, rozmaite zioła alpejskie i t.p. rzeczy, które w eleganckich pudełeczkach do dziś obiegają w handlu a bardzo często dziwaczne sprawiają skutki.
Jak na wiosnę, podobnie w każdej innej porze roku można sobie taką kuracyę urządzić. Nawet suszone liście dają świetny odwar rozpuszczający i wyczyszczający.
I kwiat bzowy przeczyszcza także, o tem chyba nikt nie watpi. Byłoby dobrze, aby w każdej aptece domowej było pudełko suszonego kwiatu. Zima jest długą, mogą zdarzyć się wypadki, w których podobny rozwalniający i napotny środek bardzo skutecznie działa; herbata taka nie może szkodzić nigdy.
Z organizmu, w którym zagnieździć usiłuje się wodna puchlina, wypędza herbata z korzenia bzu tak silnie wodę, że żadne inne lekarstwo nie może mu sprostać w tym względzie; a przy tem działanie jego jest zupełnie niewinne.
Jagody (owoce) bzu czarnego w jesieni ugotowane jada się jako powidło. Jagody ugotowane z cukrem a jeszcze lepiej z miodem, wyborną oddają przysługę osobliwie zimową porą takim ludziom, którzy przeznaczeni do siedzącego życia mało mają ruchu. 1 łyżeczka takich powidełek w szklance wody rozpuszczona daje wyśmienity chłodzący napój, wyczyszcza żołądek, pędzi urynę i działa korzystnie na nerki.
Porada księdza S. Kneippa z 1896 roku.
