Wybieraią się na ten koniec naymnieysze kartofle z gatunku nazwanego cukrowych ziemniaków i te gotuią się w łupinach w garnku albo w kociołku atoli tak aby się niepopękały w gotowaniu. Obrawszy ie z łupin kraią się w drobne kosteczki mało co większe od ziarenek prawdziwey kawy, i wystawiaią się na słońce lub na piec dla zupełnego wyschnięcia. Trzeba iednak od czasu do czasu przetrząsać ie aby ze wszystkich stron stwardniały.
W tym stanie można ie przechowywać bardzo długo byle były złożone w mieyscu suchem i zastrzeżone od myszy. Chcąc z nich zrobić użytek, bieża się pewna część tych kosteczek i upala się w zwyczaynym piecyku kawowym lub na brytwannie albo w tygielku. Doglądać potrzeba aby się nieprzypaliły i skoro koloru upaloney kawy nabędą tedy to iest znakiem że dobrze ususzone zostały. W przeciwnym razie gdy są źle ususzone, pocą się w tygielku, lepią się do kupy i są niezdatne do użycia.
Przy mieleniu i gotowaniu kawy kartoflaneypostępuie się sposobem zwyczaynym, do czego gdy można dobrze iest dodadź cokolwiek uskrobanego rogu ieleniowego. Ilość miary tak zachowana bydź powinna iak przy prawdziwey kawie.
Tym sposobem kawa iest tak dobra iż ią trudno rozróżnić od kawy prawdziwey, szczególniey gdy się do niey cukru i śmietanki użyie.
Przepis z książeczki „Użyteczność kartofli czyli Dokładne obiaśnienie o uprawie roli i sadzeniu kartofli, tudzież robienia z nich łatwym i tanim sposobem ryżu, kaszy drobnéy, makaronu, kluseczek, mąki, krochmalu, chleba, masła, sera, cukru, kawy, syropu, wina, wódki, piwa, octu oraz przyrządzania takowych do potraw rozmaitymi sposobami” z 1823 r.
