Ekonomiczna emigracja rozpoczęła się od 1871
Przed I wojną światową głównie w Zagłębiu Ruhry (500 tys.), Berlinie (100 tys.) i na innych terenach (150 tys.). Pod koniec wieku powstały towarzystwa narodowe, oświatowe (P. Wawrzyniak, F. Liss), rzemieślnicze, polskie związki zawodowe (Zjednoczenie Zawodowe Polskie w Ruhr, 1902, liczące przed II wojną 75 tys. członków).
W latach 20. Polonia w Niemczech liczyła 200 tys. osób. Działalność narodową, kulturalną i szkolną prowadził Związek Polaków w Niemczech (utworzony 1922, jego Centralą Prasową kierował E. Osmańczyk).
Najważniejsze pisma:
- Gazeta Polska w Berlinie (1890),
- Gazeta Robotnicza (1891),
- Wiarus Polski (1891, F. Liss),
- Dziennik Berliński (1897).
W czasie II wojny światowej w Niemczech znalazło się ok. 2,5 mln Polaków (stara Polonia, przymusowo przesiedleni, robotnicy przymusowi, przymusowo wcielani do armii itp.).
Po wojnie przebywało tam ok. 400 tys. Polaków, oprócz tego 1,2 mln wysiedlonych i przesiedleńców, przymusowych robotników itp. (większość przeniosła się później do innych krajów – USA, Australii, Kanady).
W latach powojennych wyjechało na stałe do Niemiec ok. 800 tys. osób.
Ogólna liczba Polaków w Niemczech szacowana jest na ok. 1 mln osób.
Działające po wojnie w Niemczech największe i najważniejsze organizacje to:
- Zjednoczenie Polskie w Niemczech,
- Związek Polaków Zgoda (utworzona 1953),
- Stowarzyszenie Polskich Kombatantów,
- Polska Macierz Szkolna.
W latach 1939-1964 ukazywało się 400 czasopism.
źródło: Wielka Internetowa Encyklopedia Multimedialna
