„Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych” podaje 772 nosicieli nazwiska Klin, z tego 19 w woj. bydgoskim, 19 elbląskim, 144 gdańskim, 8 słupskim; 5 Klina poza Pomorzem, tj. 3 w woj. katowickim, po 1 w woj. warszawskim i wrocławskim; Klinek: 2 w woj. katowickim i po 1 w woj. koszalińskim i łódzkim; 1 Klien w woj. wrocławskim w pisowni niemieckiej; 10 Kliner w woj. katowickim i 4 Klinar w tym województwie. Poza tym występują formy pochodne, utworzone od nazwiska Klin za pomocą różnych przyrostków, a więc Klinach, Klinak, Klinast oraz 1 Klinasz w woj. rzeszowskim, a także Klinath i Klinata.
Historycznie na Pomorzu notowani byli Burchardus Klinia w 1664 r. w Miłobądzu pod Tczewem, Grzegorz Klinia tegoż roku w tej parafii oraz forma pochodna utworzona za pomocą przyrostka -owski: Klinowski w księgach parafialnych Sartawice pod Świeciem, a więc Anna Klinowska w 1776 r. oraz Teodor i Agnieszka Klinowscy w 1786 r. W 1856 r. w księgach kościelnych parafii Św. Trójcy w Wejherowie zapisany został Joseph Klin. Zaświadczeń historycznych jest więc niewiele.
Nazwisko Klinia można interpretować jako formę dopełniacza l. poj. od nazwiska Klin (takie nazwiska mamy, np. Anioła z dawnych określeń typu Jan, syn Anioła = Jan Anioła) albo strukturę powstałą z niem. Kli(e)ne przez wymianę -e na -a. Intryguje tu jednak miękkie ń, słowniki bowiem nie notują wariantu miękkiego kliń rzeczownika klin.
Podstawowy wariant nazwiska, tj. Klin, pochodzi od rzeczownika pospolitego klin. Wyraz ten, etymologicznie związany z rdzeniem tkwiącym w czasowniku kłuć, dawniej kłóć, miał w dziejach polszczyzny różne znaczenia. Obok podstawowego „kawałek drewna lub żelaza służący do rozszczepywania” oznaczał też „trójkąt jako figurę geometryczną” oraz różne przedmioty przypominające klin, a więc „wstawkę w sukni, koszuli, w ogóle odzieży”, „szeroko rozpostarty fartuch”, „przykrywkę”, „czapkę”, „połę odzieży”, nawet „lalkę”, „szyk bojowy o kształcie klina”, „przepuklinę”, „chorobę jąder u chłopców”, „belemnit, tj. strzałkę piorunową”, „łono matki” (tak już u Krofeya w XVI w.), „uda siedzącej osoby” (por. wziąść dziecko na klin), także „kawałek chleba” (por. nazwisko Partyka od rzeczownika partyka lub partyczka, czyli „kawałek chleba” (z łac. particula „cząsteczka”), „zmartwienie, kłopot” (por. nazwiska Frasunek, Kłopot i Kłopotek, te ostatnie funkcjonowały jako przydomek Główczewskich z Główczewic w powiecie chojnickim), także „wysunięty kawałek pola, zwany też kliniec” (por. miejscowości Wielki, Mały i Nowy Klińcz pod Kościerzyną z dawnego Kliniec). Od miejscowości pochodzi też notowane już w XV w. nazwisko Kliński z przydomkiem Rautenberg lub postaci z dolnoniem. Rutenberg, pochodzące od niemieckiej nazwy wsi Radziejewo pod Zblewem w powiecie starogardzkim. Często wyraz klin wchodził do frazeologii, np. zabić klina, wybijać klin klinem, wbić klin między kogo, czyli „powaśnić strony”, wypić (alkohol) na klina. Wiele więc było powodów, by człowieka przezwać Klinem, a przezwisko to z czasem stało się urzędowym nazwiskiem.
Nazwisko Klin notowane było historycznie w różnych regionach Polski. Badacze wywodzą je zgodnie od rzeczownika pospolitego klin. Występowało i występuje u Łużyczan, czyli Serbów łużyckich. U Niemców też spotyka się nazwiska Clinck, Klinke i podobne. Niemcy też wywodzą je od słowiańskiego wyrazu klin. Jedynie autor „Księgi nazwisk ziemi gdańskiej” (Gdańsk 1998, s. 121) wyraził pogląd, że pomorskie nazwisko Klin może pochodzić od gwarowego niemieckiego przymiotnika klin, będącego odpowiednikiem literackiego wyrazu klein, czyli „mały”. Taką odmianę tego przymiotnika zanotowali bracia Grimmowie (znani głównie jako słynni bajkopisarze) w „Słowniku niemieckim”. Jednak wariant klin przymiotnika klein spotyka się tylko w niemieckich gwarach na Śląsku oraz we wschodnich i środkowych Niemczech. Zatem pogląd o niemieckim pochodzeniu nazwiska Klin na Pomorzu trzeba zdecydowanie odrzucić. Jest to konstrukcja myślowa, która nie wytrzymuje krytyki. Po niemiecku na klin mówi się Keil i takie nazwisko częste jest u Niemców, a w zasobie nazwisk obywateli polskich wspomniany na początku „Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych” podaje 81 nosicieli nazwiska Keil, 3 Keila, Kejl i Kejla 0, 106 Kajl, 2 Kajler, 0 Keiler, 21 pochodnych Kajling, 13 Keiling.
Nazwisko Kliner może być zniemczoną postacią nazwiska Klin przy użyciu przyrostka -er, jak Mysz(i)er od Myszk, Czesi jednak wskazują na niemiecki wyraz Kliner, oznaczający „murarza, który do budowy używał gliny zamiast zaprawy murarskiej”. Klinek to albo forma pochodna od Klin, utworzona za pomocą przyrostka -ek, jak Urbanek od Urban, Lisek od Lis, albo powstała od wyrazu pospolitego klinek, „mały klin”. Klinar powstał od Kliner wskutek przemian fonetycznych, które obserwujemy np. w wyrazach pospolitych sztygar, zegar z niem. Steiger, Zeiger czy w nazwisku Pelczar z niem. Pelzer od rzeczownika Pelzer, „kuśnierz”.
Edward Breza
