Antopol
Jedyną przypuszczalnie dokumentacją istnienia dworu w Antopolu jest nielitografowany rysunek Napoleona Ordy, wykonany po 1861 r. Wbrew swemu dość konsekwentnie stosowanemu zwyczajowi nie podpisał on jednak, czyim Antopol był wówczas dziedzictwem. Około 1900 r. dobra antopolskie – własność niegdyś Bystrych i Giedroyciów – należały do większych majątków, gdyż na obszarze ośmiu folwarków zajmowały 3500 dziesięcin ziemi. Były wówczas własnością von Brewernów, rodziny w tym czasie zrusyfikowanej, ale z pewnymi tradycjami i powiązaniami polskimi. Jednen z Brewernów, Krystian Abraham zajmował np. w 1757 r. urząd pisarza publicznego królewskiego. W drugiej poł. XIX w. córka bar. Teodora, Barbara von Brewern, była żoną ks. Romualda Giedroycia.
Jak wynika z rysunku Ordy, dwór w Antopolu, stawiany najprawdopodobniej na przełomie XVIII i XIX w. przez polskich poprzedników von Brewernów, był przypuszczalnie budowlą drewnianą niezbyt rozległą, parterową, wzniesioną na wysokim podmurowaniu o planie prostokąta, krytą wysokim, gładkim dachem czterospadowym. Od strony zajazdu posiadał niezwykłej szerokości ganek o sześciu masywnych kolumnach wspartych na wydatnych cokołach, w formie portyku zwieńczonego trókątnym szczytem z nieczytelną tarczą herbową. Do portyku wiodły szerokie schody. Ze wszystkich stron dwór otaczała gęstwina starego ogrodu z gazonem od frontu.
