Nazwisko Ginter możemy na Pomorzu określić jako kociewskie i południowokaszubskie. Najwcześniejsze jego poświadczenie historyczne spotykamy w 1680 r. w księgach ławniczych Kościerzyny, potem w 1763 r. potwierdzone zostało w księgach parafii Walichnowy w Tczewskiem. Dziś znane jest na Kociewiu i południowych Kaszubach jako Ginter lub Günther. W Bytowskiem notują je przede wszystkim metrykalne księgi kościelne parafii Ugoszcz pod Bytowem: w księdze chrztów utrwaleni zostali Mathias Ginter et Margaritha w 1794 i 1797 r., w księdze ślubów zanotowana została Eva Gynther de Studzienice 1798 r. i Mathias Ginter 1791 r. W Księdze Szkaplerza Świętego jest 25 wpisów z lat 1778-1842 z tzw. Gochów i parafii Ugoszcz, także w formach mówionych, znanych mi z południowych Kaszub: Maryanna Introwa z Zapcenia 1778 r., Franciszek Inter z Mielna 1780 r., Paweł Inter z Borowego Młyna 1780 r., Ewa Gintrowa z Prądzonki 1789 r., Macij Gynter z Kłączna 1790 r., Jan Inter ze Studzienic 1824 r., Laurencius Jentter 1827 (bez podania miejsca), Jozef Jinter 1842 r., Paweł Intter 1842 r. Na Powiślu Gdańskim notowany był na początku XIX w. Gintrowski, który jest oczywiście formą pochodną, utworzoną modelowo od nazwiska Ginter za pomocą przyrostka -owski w celu „uszlachcenia” (tak nazywam dążność wielu rodzin pomorskich w XVII w. do posiadania nazwiska na -ski, które uchodziło za szlacheckie i godnościowo wyższe). „Słownik staropolskich nazw osobowych” notuje jeszcze formy Gunter, Ginter od 1312 r.; Guncerz od 1426 r.
'Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych’ podaje 2640 obywateli o nazwisku Ginter, z tego 235 w woj. gdańskim, 343 w woj. bydgoskim, 37 w woj. elbląskim i 300 słupskim; 32 Ginther, z tego 8 w bydgoskim; 32 Ginther poza Pomorzem; 1 Gintar w legnickim; 11 Gunter poza Pomorzem; 66 Gunther, z tego 4 w gdańskim; 10 Gynter, z tego 5 w bydgoskim, 5 wrocławskim; 99 Gintrowski, z tego 6 w gdańskim; 125 Gintrowicz, z tego 3 w słupskim.
U Niemców nazwa osobowa Günther, pisana też Günter, Gunter, Gunther jest imieniem. W językach skandynawskich ma ta postać brzmienie Gunar lub Gunnar. Jest to dwuczłonowe imię starogermańskie: w I członie tkwi staro-wysokoniemiecki rzeczownik gund lub gunt o znaczeniu „wojna”, a w członie II staro-wysokoniemiecki rzeczownik heri, odpowiadający współczesnemu górnoniemieckiemu Heer – „wojsko”. Treści związane z wojną, walecznością, dzidą, mieczem były typowe dla germańskich imion. W tych imionach ujawnia się wojowniczy charakter Germanów. Imię Gunter, Gunther znane było z „Pieśni o Nibelungach”, nosił je też Święty Gunter z Dobrowody (Gutwasser) w X w., opat benedyktyński w Niemczech i na Łużycach.
Pomorskie nazwisko Ginter i zbliżone warianty ortograficzne pochodzą zatem wprost od niemieckiego imienia. Dodać warto, że w okresie okupacji było to jedno z zalecanych imion przez władze hitlerowskie (oczywiście w pisowni Günther). Hitlerowcy bowiem dążyli do odbudowania starogermańskiego imiennictwa także wśród okupowanych narodów. Miał to być jeden ze sposobów germanizacji ludności pomorskiej.
Nazwiska od imion są częstym zjawiskiem u różnych narodów europejskich. Tytułem przykładu tylko podać można polskie nazwiska: Gerhard, Dominik, Walter, Grzegorz, Wojciech od imion pełnych, a niezliczone są nazwiska od imion zdrobniałych i spieszczonych, choćby np. pochodzące od imienia Paweł nazwiska Pach, Pachnia, Pasz, Paszek, Paszątka, Pac, Pacek i inne.
Edward Breza
